นิกซี่
กาลครั้งหนึ่งมีช่างสีข้าวคนหนึ่งมีฐานะมั่งคั่งมาก มีเงินและสิ่งของมากมายที่เขารู้ว่าจะเอาไปทำอะไร แต่ความเศร้าโศกมาเยือนในยามค่ำคืน และช่างสีข้าวก็กลายเป็นคนจนอย่างกะทันหัน จนในที่สุดเขาก็แทบจะเรียกโรงสีที่เขานั่งอยู่ว่าโรงสีไม่ได้ เขาเดินเตร่ไปมาทั้งวันด้วยความสิ้นหวังและความทุกข์ยาก และเมื่อเข้านอนตอนกลางคืน เขาก็ไม่สามารถพักผ่อนได้ แต่นอนไม่หลับทั้งคืนจมอยู่กับความคิดเศร้าโศก
เช้าวันหนึ่ง เขาตื่นก่อนรุ่งสางและออกไปข้างนอก เพราะเขาคิดว่าใจของเขาจะเบาสบายขึ้นเมื่ออยู่กลางแจ้ง ขณะที่เขาเดินขึ้นเดินลงตามริมสระน้ำของโรงสี เขาได้ยินเสียงน้ำกรอบแกรบ และเมื่อเขามองไปใกล้ๆ เขาก็เห็นผู้หญิงผิวขาวคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากคลื่น
เขาตระหนักทันทีว่านี่คงไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากเสียงนกหวีดในบ่อน้ำของโรงสี และด้วยความหวาดกลัว เขาไม่รู้ว่าควรจะบินหนีหรือจะอยู่ที่เดิมดี ขณะที่เขาลังเลอยู่ นกหวีดก็พูดขึ้น เรียกชื่อเขา และถามเขาว่าทำไมเขาถึงเศร้าโศกมาก
เมื่อคนสีข้าวได้ยินน้ำเสียงเป็นมิตรของเธอ เขาก็ใจชื้นขึ้นและเล่าให้เธอฟังว่าเขาเคยร่ำรวยและรุ่งเรืองมาตลอดชีวิตจนถึงตอนนี้ ในขณะที่เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเพื่อขาดแคลนและความทุกข์ยาก
จากนั้นนางฟ้าก็พูดคำปลอบโยนใจแก่เขา และสัญญาว่าเธอจะทำให้เขาร่ำรวยและเจริญรุ่งเรืองมากกว่าที่เคยเป็นมาในชีวิตของเขาก่อนหน้านี้ หากเขาจะมอบสิ่งของที่อายุน้อยที่สุดในบ้านให้กับเธอเป็นการตอบแทน
คนสีข้าวคิดว่าเธอคงหมายถึงลูกหมาหรือลูกแมวของเขา จึงรับปากกับนิโคลทันทีว่าต้องการอะไร แล้วจึงเดินกลับไปที่โรงสีข้าวด้วยความหวังเต็มเปี่ยม เมื่อถึงหน้าประตูบ้าน เขาก็ได้รับการต้อนรับจากคนรับใช้ที่แจ้งข่าวว่าภรรยาของเขาเพิ่งคลอดลูกชาย
คนสีข้าวผู้เคราะห์ร้ายตกใจกับข่าวนี้มาก จึงเข้าไปหาภรรยาด้วยใจที่หนักอึ้งเพื่อบอกเธอและเครือญาติของเขาถึงข้อตกลงอันเลวร้ายที่เขาเพิ่งทำกับข้าวกับภรรยา เขาพูดว่า “ผมยินดีจะสละโชคลาภทั้งหมดที่เธอสัญญาไว้กับผม หากผมสามารถช่วยชีวิตลูกของผมได้” แต่ไม่มีใครคิดคำแนะนำอะไรให้เขาได้ นอกจากต้องระวังไม่ให้เด็กเข้าไปใกล้สระน้ำของโรงสี
เด็กชายจึงเติบโตและเติบโตเป็นผู้ใหญ่ และในขณะเดียวกันก็ประสบความสำเร็จกับช่างสีข้าว และในอีกไม่กี่ปี เขาก็ร่ำรวยกว่าที่เคยเป็นมา แต่ถึงกระนั้น เขาก็ไม่ได้รับความโชคดี เพราะเขาไม่สามารถลืมข้อตกลงกับช่างสีข้าวได้ และเขารู้ว่าไม่ช้าก็เร็ว เธอจะต้องทำให้เขาบรรลุข้อตกลงนั้น แต่ปีแล้วปีเล่าผ่านไป เด็กชายก็เติบโตขึ้นและกลายเป็นนักล่าที่เก่งกาจ และเจ้าของที่ดินก็รับเขาเข้าทำงาน เพราะเขาเป็นนักล่าที่ฉลาดและกล้าหาญอย่างที่คุณปรารถนา ในเวลาอันสั้น เขาได้แต่งงานกับภรรยาสาวสวย และใช้ชีวิตอยู่กับเธออย่างสงบสุขและมีความสุขอย่างยิ่ง
วันหนึ่งขณะที่เขาออกไปล่ากระต่าย กระต่ายตัวหนึ่งก็กระโจนเข้ามาใกล้เท้าของเขา และวิ่งไปข้างหน้าเขาในทุ่งโล่ง นายพรานไล่ตามกระต่ายตัวนั้นอย่างร้อนรนอยู่พักหนึ่ง และในที่สุดก็ยิงมันตาย จากนั้นเขาก็ถลกหนังกระต่ายโดยไม่ทันสังเกตว่ากระต่ายตัวนั้นอยู่ใกล้สระน้ำของโรงสี ซึ่งเขาถูกสอนมาตั้งแต่เด็กให้หลีกเลี่ยง กระต่ายตัวนั้นถลกหนังเสร็จในไม่ช้า และไปที่น้ำเพื่อล้างเลือดออกจากมือ เขาเพิ่งจะจุ่มมือลงในสระน้ำได้ไม่นาน กระต่ายตัวนั้นก็โผล่ขึ้นมาในน้ำ และจับกระต่ายตัวนั้นไว้ในอ้อมแขนที่เปียกชื้น และลากกระต่ายตัวนั้นลงไปใต้คลื่น
เมื่อพรานป่าไม่กลับบ้านในตอนเย็น ภรรยาของเขาก็วิตกกังวลมาก และเมื่อพบถุงล่าสัตว์ของเขาใกล้กับสระน้ำของโรงสี เธอเดาได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เธอแทบจะสติแตกด้วยความเศร้าโศกและเดินเตร่ไปรอบๆ สระน้ำโดยเรียกหาสามีไม่หยุดหย่อน ในที่สุด เธอเหนื่อยล้าด้วยความเศร้าโศกและเหนื่อยล้า เธอจึงหลับไปและฝันว่าเธอกำลังเดินเตร่ไปตามทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยดอกไม้ เมื่อเธอมาถึงกระท่อมแห่งหนึ่งซึ่งเธอพบแม่มดแก่ๆ คนหนึ่ง ซึ่งสัญญาว่าจะคืนสามีให้กับเธอ
เมื่อตื่นขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอจึงตัดสินใจออกเดินทางเพื่อตามหาแม่มด เธอจึงเดินเตร่ไปหลายวัน และในที่สุดก็มาถึงทุ่งดอกไม้และพบกระท่อมที่แม่มดแก่อาศัยอยู่ ภรรยาผู้เคราะห์ร้ายเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง และเล่าให้เธอฟังว่าเธอเคยถูกบอกเล่าในความฝันว่าแม่มดมีพลังที่จะช่วยเหลือเธอได้อย่างไร
แม่มดแนะนำให้เธอไปที่สระน้ำในคืนพระจันทร์เต็มดวงครั้งแรก แล้วหวีผมสีดำของเธอด้วยหวีทองคำ แล้วจึงวางหวีนั้นไว้บนฝั่ง ภรรยาของนักล่าได้มอบของขวัญอันสวยงามให้แม่มด และขอบคุณเธออย่างจริงใจ จากนั้นจึงกลับบ้าน
เวลาล่วงเลยมาจนถึงเวลาพระจันทร์เต็มดวง แต่สุดท้ายก็ผ่านไป และทันทีที่พระจันทร์ขึ้น ภรรยาสาวก็ไปที่สระน้ำ หวีผมสีดำของเธอด้วยหวีทองคำ และเมื่อหวีเสร็จแล้ว ก็วางหวีบนฝั่ง จากนั้นเธอก็เฝ้าดูน้ำอย่างใจร้อน ไม่นาน เธอก็ได้ยินเสียงน้ำไหลเชี่ยว และคลื่นลูกใหญ่ก็ซัดหวีออกไปจากฝั่ง หนึ่งนาทีต่อมา ศีรษะของสามีของเธอก็ลอยขึ้นจากสระน้ำและจ้องมองเธอด้วยความเศร้า แต่ทันใดนั้น ก็มีคลื่นอีกลูกเข้ามา และศีรษะของสามีก็จมลงไปในน้ำโดยไม่พูดอะไร บ่อน้ำนิ่งและนิ่งสนิท เปล่งประกายในแสงจันทร์ และภรรยาของนักล่าก็ดีขึ้นไม่น้อยไปกว่าก่อนหน้านี้
นางเดินเตร่ไปมาอย่างสิ้นหวังหลายวันหลายคืน ในที่สุด นางก็เหนื่อยล้าและหลับใหลอีกครั้ง และฝันถึงแม่มดแก่ตัวนั้นเหมือนเดิมทุกประการ เช้าวันรุ่งขึ้น นางจึงไปที่ทุ่งดอกไม้อีกครั้งและตามหาแม่มดในกระท่อมของนาง แล้วเล่าความเศร้าโศกของนางให้นางฟัง หญิงชราแนะนำให้นางไปที่สระน้ำในโรงสีในคืนพระจันทร์เต็มดวงถัดมา แล้วเป่าขลุ่ยทองคำ จากนั้นจึงวางขลุ่ยไว้บนฝั่ง
ทันทีที่พระจันทร์เต็มดวงขึ้น ภรรยาของพรานป่าก็ไปที่สระน้ำในโรงสี เล่นขลุ่ยทองคำ และเมื่อเล่นเสร็จก็วางขลุ่ยนั้นไว้ที่ริมฝั่ง จากนั้นก็ได้ยินเสียงดังสนั่น และคลื่นซัดขลุ่ยออกไปจากริมฝั่ง ไม่นานศีรษะของพรานป่าก็ปรากฏขึ้นและลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ จนพ้นน้ำไปครึ่งหนึ่ง จากนั้นเขาก็มองดูภรรยาด้วยความเศร้าโศกและเหยียดแขนออกไปหาเธอ แต่คลื่นซัดเข้ามาอีกครั้งและลากเขาลงไปใต้น้ำอีกครั้ง ภรรยาของพรานป่าซึ่งยืนอยู่ริมฝั่งด้วยความสุขและความหวังก็จมลงสู่ความสิ้นหวังเมื่อเธอเห็นสามีของเธอถูกคว้าตัวไปต่อหน้าต่อตาอีกครั้ง
แต่เพื่อความสบายใจของเธอ เธอจึงฝันถึงเรื่องเดิมอีกครั้งเป็นครั้งที่สาม และไปที่กระท่อมแม่มดแก่ในทุ่งหญ้าดอกไม้อีกครั้ง คราวนี้ หญิงชราบอกให้เธอไปที่บ่อน้ำของโรงสีในคืนพระจันทร์เต็มดวงถัดไป และปั่นด้ายที่นั่นด้วยจักรปั่นด้ายสีทอง แล้วปล่อยจักรปั่นด้ายไว้ที่ริมฝั่ง
ภรรยาของพรานป่าก็ทำตามคำแนะนำของเธอ และในคืนแรกที่พระจันทร์เต็มดวง เธอได้นั่งและปั่นด้ายด้วยจักรปั่นด้ายสีทอง จากนั้นก็ปล่อยจักรปั่นด้ายไว้ที่ริมฝั่ง ไม่กี่นาทีต่อมา ก็ได้ยินเสียงน้ำไหลเชี่ยว และคลื่นก็พัดจักรปั่นด้ายออกไปจากริมฝั่ง ทันใดนั้น ศีรษะของพรานป่าก็ลอยขึ้นจากสระน้ำ สูงขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งในที่สุด เขาก็เหยียบลงบนฝั่งและตกลงมาทับคอของภรรยา
แต่จู่ๆ น้ำในสระก็สูงขึ้นจนล้นตลิ่งที่ทั้งคู่ยืนอยู่ และลากทั้งคู่ลงไปใต้น้ำท่วม ในความสิ้นหวัง ภรรยาสาวจึงเรียกแม่มดแก่มาช่วย และในทันใดนั้น นักล่าก็กลายเป็นกบ ส่วนภรรยาของเขาก็กลายเป็นคางคก แต่ทั้งคู่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ เพราะน้ำได้ฉีกพวกเขาออกจากกัน และเมื่อน้ำท่วมสิ้นสุดลง ทั้งคู่ก็กลับคืนสู่สภาพเดิมอีกครั้ง แต่ทั้งนักล่าและภรรยาของนักล่าต่างก็พบว่าตนเองอยู่ในดินแดนแปลกหน้า และต่างก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่าย
นายพรานตั้งใจที่จะเป็นคนเลี้ยงแกะ และภรรยาของเขาก็กลายเป็นคนเลี้ยงแกะเช่นกัน ดังนั้นพวกเขาจึงต้อนแกะของตนอยู่โดดเดี่ยวและเศร้าโศกเป็นเวลาหลายปี
ครั้งหนึ่งคนเลี้ยงแกะมาถึงดินแดนที่หญิงเลี้ยงแกะอาศัยอยู่ เพื่อนบ้านพอใจเขา เพราะเห็นว่าทุ่งหญ้าอุดมสมบูรณ์และเหมาะแก่ฝูงแกะของเขา จึงพาแกะไปที่นั่นและต้อนพวกมันเหมือนเช่นเคย คนเลี้ยงแกะและหญิงเลี้ยงแกะกลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่พวกเขาไม่รู้จักกันแม้แต่น้อย
แต่เย็นวันหนึ่งเมื่อพระจันทร์เต็มดวง พวกเขาก็นั่งดูฝูงแกะด้วยกัน และคนเลี้ยงแกะก็เป่าขลุ่ย เมื่อนึกถึงเย็นวันนั้น เมื่อเธอได้นั่งข้างบ่อน้ำในคืนพระจันทร์เต็มดวงและเป่าขลุ่ยทองคำ ความทรงจำนั้นทำให้เธอเสียใจมาก และร้องไห้ออกมา คนเลี้ยงแกะถามเธอว่าทำไมเธอถึงร้องไห้ และไม่ยอมหยุดพูดจนกระทั่งเธอเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง จากนั้นเกล็ดก็หลุดออกจากตาของคนเลี้ยงแกะ และเขาจำภรรยาของเขาได้ และเธอก็จำเขาได้ ดังนั้น พวกเขาจึงกลับบ้านของตนด้วยความยินดี และใช้ชีวิตอย่างสงบสุขตลอดไป
