คนเลี้ยงหมู
ครั้งหนึ่งมีเจ้าชายผู้ยากไร้คนหนึ่ง เขาเป็นเจ้าของอาณาจักรแห่งหนึ่ง แม้จะเล็กแต่ก็ใหญ่พอที่เขาจะแต่งงานด้วยได้ และเขาก็ปรารถนาที่จะแต่งงานด้วย
ถึงแม้ว่าเขาจะกล้าพูดอย่างนั้นกับลูกสาวของจักรพรรดิว่า “เธอจะแต่งงานกับฉันไหม” แต่เขาก็กล้าพูดอย่างนั้น เพราะชื่อของเขาเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก มีเจ้าหญิงนับร้อยที่ยินดีจะตอบ “ใช่” แต่เธอจะพูดแบบเดียวกันหรือไม่
เอาล่ะเรามาดูกันดีกว่า
ต้นกุหลาบต้นหนึ่งปลูกอยู่บนหลุมศพของพ่อเจ้าชาย เป็นกุหลาบที่สวยงามมาก ต้นกุหลาบต้นนี้ออกดอกเพียงห้าปีครั้งเท่านั้น และออกดอกเพียงต้นเดียวเท่านั้น แต่ช่างเป็นกุหลาบที่สวยงามยิ่งนัก! กลิ่นหอมของมันช่างหอมหวานจนเมื่อได้กลิ่น คุณจะลืมความกังวลและความทุกข์ยากทั้งหมดไปได้เลย และเจ้าชายยังมีนกไนติงเกลตัวหนึ่งที่ร้องเพลงได้ราวกับว่าเพลงไพเราะทั้งหมดในโลกถูกปิดอยู่ในลำคอของมัน กุหลาบต้นนี้และนกไนติงเกลตัวนี้เป็นสมบัติของเจ้าหญิง และทั้งสองจึงถูกบรรจุลงในหีบเงินและส่งไปให้เจ้าหญิง
จักรพรรดิทรงสั่งให้นำของขวัญเหล่านี้มาถวายพระองค์ที่ห้องโถงใหญ่ ซึ่งเจ้าหญิงกำลังเล่นเพลง “ดยุคเสด็จมาแล้ว” กับข้าราชบริพาร และเมื่อพระนางทรงเห็นโลงศพขนาดใหญ่ซึ่งบรรจุของขวัญอยู่ พระองค์ก็ปรบมือด้วยความยินดี
“ถ้าเป็นแมวน้อยก็คงดี” เธอกล่าว แต่แล้วต้นกุหลาบที่ออกดอกสวยงามก็ผลิบานออกมา
“แต่ทำออกมาได้งดงามมาก!” นางสนมทุกคนพูด
“มันมากกว่าสวยเสียอีก” จักรพรรดิตรัส “มันมีเสน่ห์ยิ่งนัก!”
แต่เจ้าหญิงก็รู้สึกได้และเกือบจะร้องไห้
“โอ้ย คุณพ่อ” เธอกล่าว “มันไม่ใช่ของปลอม มันคือของจริง! ”
‘โอ้!’ เหล่าสาวใช้ทุกคนกล่าว ‘มันเป็นเรื่องจริง!’
“เราลองมาดูก่อนว่าในโลงศพอีกใบมีอะไรอยู่บ้างก่อนที่เราจะโกรธ” จักรพรรดิคิด แล้วนกไนติงเกลก็ออกมา มันร้องเพลงได้ไพเราะมากจนเราแทบจะพูดจาตำหนิมันไม่ได้สักคำ
“สุดยอด! ช่างมีเสน่ห์! ” นางสนมทุกคนกล่าว พวกเธอทุกคนพูดเป็นภาษาฝรั่งเศสอย่างไม่ยี่หระ แต่ละคนก็แย่กว่าอีกคน
“นกตัวนี้ทำให้ฉันนึกถึงกล่องยาสูบดนตรีของจักรพรรดินีผู้ล่วงลับมากเพียงใด!” ข้าราชบริพารชรากล่าว “อ้อ ใช่แล้ว เสียงก็เหมือนกัน การแสดงออกก็เหมือนกัน!”
“ใช่” พระจักรพรรดิตรัสแล้วทรงร้องไห้เหมือนเด็กเล็ก
“ฉันหวังว่าอย่างน้อยสิ่งนี้คงไม่ใช่เรื่องจริง” เจ้าหญิงถาม
“ใช่แล้ว มันเป็นนกจริง” ผู้ที่นำมันมาบอก
“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้นกบินไปเถอะ” เจ้าหญิงกล่าว และเธอไม่ยอมให้เจ้าชายมาด้วยเหตุใดก็ตาม
แต่เขาไม่ได้ท้อถอย เขาทาหน้าเป็นสีน้ำตาลและดำ ดึงหมวกคลุมหน้าไว้ และเคาะประตู “สวัสดี จักรพรรดิ” เขากล่าว “ฉันขอทำงานเป็นคนรับใช้ในปราสาทที่นี่ได้ไหม”
“ใช่” จักรพรรดิตรัส “แต่มีคนมากมายที่ขอสถานที่นั้น ฉันไม่รู้ว่าจะมีที่สำหรับท่านหรือไม่ แต่ถึงกระนั้น ฉันก็จะนึกถึงท่าน อย่าเพิ่งไปไหน ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าฉันต้องการใครสักคนมาดูแลหมู เพราะฉันมีหมูอยู่มากมายเหลือเกิน”
และเจ้าชายก็ได้รับตำแหน่งเป็นหัวหน้าคนเลี้ยงหมูของจักรวรรดิ เขามีห้องเล็กๆ ที่น่าสมเพชใกล้กับคอกหมู เขาต้องอยู่ที่นี่ แต่ตลอดทั้งวันเขานั่งทำงาน และเมื่อถึงตอนเย็น เขาก็ได้สร้างหม้อเล็กๆ ที่สวยงาม มีกระดิ่งเล็กๆ อยู่รอบๆ และเมื่อหม้อเดือด ระฆังก็จะดังกริ๊งกริ๊งอย่างไพเราะและบรรเลงเพลงเก่าๆ
แต่สิ่งที่น่าอัศจรรย์ที่สุดคือ เมื่อเอานิ้วจุ่มลงไปในไอน้ำในหม้อ ก็สามารถได้กลิ่นอาหารที่กำลังปรุงอยู่ในเตาผิงในเมืองทันที ซึ่งแตกต่างจากกลิ่นกุหลาบโดยสิ้นเชิง
ขณะนั้น เจ้าหญิงทรงเดินผ่านมาพร้อมกับข้าราชบริพารทุกคน และเมื่อทรงได้ยินทำนองเพลง พระองค์ก็ทรงยืนนิ่งและพระพักตร์ฉายประกายแห่งความปิติ เพราะพระองค์ยังสามารถบรรเลงเพลง “ออกัสตัสที่รักอยู่ที่ไหน” ได้อีกด้วย
มันเป็นเพลงเดียวที่เธอรู้จัก แต่เธอเล่นได้ด้วยนิ้วเดียว
“ทำไมล่ะ ฉันเล่นแบบนั้นเองนะ!” เธอกล่าว “เขาคงเป็นคนเลี้ยงหมูที่เก่งมากแน่ๆ ฟังนะ! ลงไปถามเขาสิว่าเครื่องดนตรีราคาเท่าไหร่”
นางสนมคนหนึ่งต้องลงไป แต่นางสวมรองเท้าไม้ “ท่านจะเอาอะไรใส่หม้อ” นางสนมถาม
“ฉันจะได้รับจูบจากเจ้าหญิงสิบครั้ง” คนเลี้ยงหมูตอบ
‘ขอพระเจ้าอย่าทรงยอม’ นางสาวคนรับใช้กล่าว
“ใช่ ข้าพเจ้าจะขายมันในราคาไม่ต่ำกว่านี้” คนเลี้ยงหมูตอบ
“แล้วเขาพูดว่าอย่างไรล่ะ” เจ้าหญิงถาม
“ฉันแทบไม่อยากบอกคุณเลย” นางสาวคนรับใช้ตอบ
'โอ้ ถ้าอย่างนั้นคุณก็กระซิบบอกฉันได้'
“เขาทำตัวไม่ดี!” เจ้าหญิงกล่าวและจากไป แต่เธอเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ระฆังก็ดังขึ้นอย่างไพเราะ
“ฟังนะ!” เจ้าหญิงกล่าว “ถามเขาสิว่าเขาจะรับจูบจากข้ารับใช้ของฉันสิบครั้งไหม”
“ไม่ล่ะ ขอบคุณ” คนเลี้ยงหมูตอบ “เจ้าหญิงต้องจูบสิบครั้ง ไม่งั้นฉันจะเก็บหม้อของฉันไว้”
“นั่นน่าเบื่อมาก!” เจ้าหญิงกล่าว “แต่คุณต้องมาอยู่ตรงหน้าฉัน เพื่อที่ไม่มีใครเห็นได้”
ส่วนนางข้ารับใช้ก็ยืนข้างหน้า แล้วก็กางชุดของตนออก ดังนั้นคนเลี้ยงหมูจึงได้จูบเธอสิบครั้ง และเธอก็ได้หม้อไป
ช่างเป็นความสุขอะไรเช่นนี้ หม้อต้มน้ำก็เดือดตลอดทั้งคืนทั้งวัน ไม่มีเตาไฟแม้แต่เตาเดียวในเมืองที่ไม่รู้ว่ากำลังปรุงอะไรอยู่ ไม่ว่าจะที่บ้านของนายกรัฐมนตรีหรือที่บ้านของช่างทำรองเท้าก็ตาม
นางสนมก็เต้นรำและปรบมือ
“เรารู้ว่าใครจะกินซุปและแพนเค้ก เรารู้ว่าใครจะกินโจ๊กและไส้กรอก มันน่าสนใจไม่ใช่หรือ?”
“ใช่ น่าสนใจมาก!” นางสาวคนรับใช้คนแรกกล่าว
'แต่อย่าพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เพราะฉันเป็นลูกสาวของจักรพรรดิ'
'โอ้ ไม่หรอก แน่นอนว่าเราจะไม่ทำอย่างนั้น!' ทุกคนพูด
คนเลี้ยงหมู—กล่าวคือ เจ้าชาย (แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรอื่นนอกจากคนเลี้ยงหมูตัวจริง)—ไม่ยอมปล่อยให้วันผ่านไปโดยไม่ทำอะไรซักอย่าง และแล้ววันหนึ่งเขาก็ทำกระดิ่งขึ้นมา ซึ่งเมื่อหมุนกระดิ่งนั้นก็จะเล่นเพลงวอลทซ์ กาโลป และโพลกาต่างๆ ที่เคยมีมาตั้งแต่โลกถือกำเนิดขึ้นมา
“แต่นั่นมันยอดเยี่ยมมาก! ” เจ้าหญิงกล่าวขณะเดินผ่านไป “ฉันไม่เคยได้ยินบทเพลงที่ไพเราะกว่านี้มาก่อน ฟังสิ! ลงไปถามเขาสิว่าเครื่องดนตรีชิ้นนี้ราคาเท่าไหร่ แต่ฉันจะไม่จูบเขาอีกแล้ว”
“เขาต้องการจูบจากเจ้าหญิงร้อยครั้ง” นางสาวคนรับใช้ที่ลงไปถามเขากล่าว
“ฉันคิดว่าเขาเป็นบ้า!” เจ้าหญิงพูดแล้วเดินต่อไป แต่เธอเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวก็หยุดลง
“เราควรส่งเสริมศิลปะ” นางกล่าว “ฉันเป็นลูกสาวของจักรพรรดิ บอกเขาว่าเขาจะได้จูบสิบครั้งเหมือนครั้งก่อน ส่วนที่เหลือเขาเอาไปจากข้ารับใช้ของฉันได้”
“แต่เราไม่ชอบที่เขาจูบเราเลย” นางสาวคนรับใช้กล่าว
“นั่นเป็นเรื่องไร้สาระ” เจ้าหญิงกล่าว “และถ้าฉันจูบเขาได้ คุณก็จูบได้เช่นกัน นอกจากนี้ อย่าลืมว่าฉันให้ที่พักและอาหารแก่คุณด้วย”
ดังนั้นนางข้ารับใช้จึงต้องลงไปหาเขาอีกครั้ง
“เจ้าหญิงจูบนับร้อยครั้ง” เขากล่าว “หรือแต่ละคนก็เก็บเอาไว้เอง”
“พวกท่านจงมาอยู่ต่อหน้าพวกเราเถิด” นางกล่าว และข้าราชบริพารทุกคนก็ไปอยู่ข้างหน้า แล้วเขาก็เริ่มจูบเจ้าหญิง
“ทำไมถึงวุ่นวายกันนักล่ะ” จักรพรรดิที่ยืนอยู่บนระเบียงถาม พระองค์ทรงขยี้ตาและสวมแว่นตา “ทำไมข้าราชบริพารถึงเล่นเกมกัน ฉันต้องลงไปหาพวกเธอ”
เขาจึงถอดรองเท้าออก แม้ว่าเขาจะใส่รองเท้าแตะก็ตาม เขารีบมากจริงๆ!
ทันทีที่เขาเข้ามาในลานบ้าน เขาก็เดินอย่างนุ่มนวลมาก และเหล่าข้ารับใช้ก็ยุ่งอยู่กับการนับจูบและดูการเล่นอย่างยุติธรรมจนไม่ทันสังเกตเห็นจักรพรรดิ เขายืนเขย่งเท้า
“นั่นคืออะไร” เขากล่าวเมื่อเห็นการจูบกัน และแล้วเขาก็โยนรองเท้าแตะข้างหนึ่งไปที่หัวของพวกเขาในขณะที่คนเลี้ยงหมูกำลังจูบเป็นครั้งที่ 86
จักรพรรดิตรัสว่า “จงไปเสีย!” เพราะพระองค์ทรงกริ้วยิ่งนัก เจ้าหญิงและคนเลี้ยงหมูจึงถูกขับไล่ออกจากจักรวรรดิ
แล้วนางก็ยืนนิ่งอยู่และร้องไห้ คนเลี้ยงหมูก็ดุ และฝนก็ตกหนัก
“โอ้ ข้าพเจ้าช่างเป็นสัตว์ที่น่าสงสารจริงๆ!” เจ้าหญิงสะอื้น “ถ้าข้าพเจ้าเลือกเจ้าชายผู้สวยงามคนนั้นได้ก็คงดี! โอ้ ข้าพเจ้าช่างโชคร้ายจริงๆ!”
ส่วนคนเลี้ยงหมูก็เดินไปหลังต้นไม้ ล้างคราบสีดำและสีน้ำตาลออกจากหน้า ทิ้งเสื้อผ้าเก่าๆ ของเขา แล้วก้าวไปข้างหน้าด้วยชุดอันงดงามของเขาซึ่งดูงดงามมากจนเจ้าหญิงจำเป็นต้องสุภาพด้วย
“ข้าพเจ้ามาถึงจุดนี้แล้ว ข้าพเจ้าเกลียดชังท่าน!” เขากล่าว “ท่านไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ ท่านไม่เข้าใจดอกกุหลาบหรือนกไนติงเกล แต่ท่านจูบคนเลี้ยงหมูเพื่อของเล่นได้ นี่คือสิ่งที่ท่านได้รับจากการกระทำนี้!” แล้วเขาก็เข้าไปในอาณาจักรของเขาและปิดประตูใส่หน้าเธอ ส่วนเธอต้องอยู่ข้างนอกและร้องเพลง
