บล็อคเฮด-ฮันส์
ไกลออกไปในชนบท มีคฤหาสน์เก่าหลังหนึ่งอาศัยอยู่ ซึ่งขุนนางชรามีลูกชายสองคน พวกเขาคิดว่าตัวเองฉลาดมาก ถึงขนาดว่าถ้ารู้เพียงครึ่งหนึ่งของสิ่งที่พวกเขารู้ ก็คงจะเพียงพอแล้ว ทั้งสองต้องการแต่งงานกับลูกสาวของกษัตริย์ เพราะเธอประกาศว่าเธอจะเลือกชายที่รู้จักเลือกใช้คำพูดได้ดีที่สุดให้กับสามีของเธอ
ทั้งสองเตรียมตัวมาหนึ่งสัปดาห์เต็ม ซึ่งเป็นเวลาที่ยาวนานที่สุดสำหรับพวกเขา แต่ถึงอย่างไรก็ถือว่านานพอสมควรแล้ว เพราะทั้งคู่ต่างก็มีความรู้ในการเตรียมตัว และทุกคนรู้ดีว่าความรู้นั้นมีประโยชน์เพียงใด คนหนึ่งจำพจนานุกรมภาษาละตินทั้งเล่มได้ และหนังสือพิมพ์รายวันของเมืองฉบับสามปีได้ขึ้นใจ จึงสามารถท่องซ้ำไปมาได้ตามต้องการ ส่วนอีกคนเคยปฏิบัติตามกฎหมายของบริษัท และจำสิ่งที่สมาชิกทุกคนของบริษัทควรทราบได้ขึ้นใจ จึงคิดว่าตนสามารถพูดเรื่องของรัฐและแสดงความคิดเห็นได้ดี นอกจากนี้ เขายังเข้าใจวิธีการปักเหล็กดัดฟันด้วยดอกกุหลาบและดอกไม้ชนิดอื่นๆ และม้วนกระดาษด้วย เพราะเขาพร้อมมากที่จะใช้มือ
“ข้าจะต้องชนะธิดาของกษัตริย์!” ทั้งสองร้องตะโกน
พ่อแก่ของพวกเขามอบม้าที่สวยงามให้กับพวกเขาคนละตัว คนที่จำพจนานุกรมและหนังสือพิมพ์รายวันได้แม่นยำจะมีม้าสีดำหนึ่งตัว ในขณะที่คนที่เก่งกฎหมายบริษัทมากจะมีม้าสีขาวน้ำนมหนึ่งตัว จากนั้นพวกเขาก็เอาน้ำมันทาที่มุมปากเพื่อให้พูดได้คล่องขึ้น คนรับใช้ทุกคนยืนอยู่ในลานบ้านและเห็นพวกเขาขึ้นหลังม้า และที่นี่มีพี่ชายคนที่สามมาโดยบังเอิญ เพราะนายทหารมีลูกชายสามคน แต่ไม่มีใครนับเขาอยู่กับพี่ชายของเขา เพราะเขาไม่ได้มีความรู้เท่าพวกเขา และเขามักถูกเรียกว่า "ฮันส์หัวแข็ง"
“โอ้ โอ้!” บล็อคเฮด-ฮันส์กล่าว “คุณจะไปไหน คุณใส่ชุดวันอาทิตย์ที่ดีที่สุดของคุณอยู่!”
“เราจะไปศาลเพื่อเกี้ยวพาราสีเจ้าหญิง ท่านไม่ทราบหรือว่าสิ่งที่ได้ยินกันทั่วทุกแห่งทั่วประเทศคืออะไร” แล้วพวกเขาก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง
“เย้! ฉันก็ไปด้วย!” บล็อคเฮดฮันส์ร้องขึ้น และพี่น้องก็หัวเราะเยาะเขาแล้วขี่ม้าออกไป
“คุณพ่อที่รัก!” บล็อคเฮด-ฮันส์ร้องขึ้น “ฉันก็ต้องมีม้าเหมือนกัน ความปรารถนาที่จะแต่งงานเข้าครอบงำฉัน! ถ้าเธอต้องการฉัน เธอก็จะ มีฉัน และถ้าเธอไม่ต้องการฉัน ฉันก็จะมีเธอ”
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว!” ชายชรากล่าว “ฉันจะไม่ให้ม้าแก่คุณ คุณพูดไม่ได้คุณไม่รู้จักเลือกใช้คำพูด พี่ชายของคุณต่างหาก! พวกเขาเป็นคนละคนกัน!”
“เอาล่ะ” บล็อคเฮดฮันส์กล่าว “ถ้าฉันไม่มีม้า ฉันก็จะเอาแพะของฉันไป แพะสามารถแบกฉันได้!”
และเขาก็ทำอย่างนั้น เขานั่งคร่อมแพะ กระแทกส้นเท้าไปที่ด้านข้างของแพะ และกลิ้งไปตามถนนใหญ่ราวกับพายุเฮอริเคน
กระโดดโลดเต้น! ขี่ได้มันส์มาก! 'ฉันมาแล้ว!' บล็อคเฮด-ฮันส์ร้องตะโกนพร้อมร้องเพลงจนเสียงสะท้อนดังไปทั่วแต่พี่ชายของเขาขี่ช้าๆ อยู่ข้างหน้า พวกเขาไม่ได้พูดอะไร แต่พวกเขากำลังคิดถึงสิ่งดีๆ ทั้งหมดที่พวกเขาจะพูด เพราะทุกอย่างต้องคิดให้ดีเสียก่อน
“สวัสดี!” บล็อคเฮด-ฮันส์ตะโกน “ฉันอยู่นี่! ดูสิว่าฉันเจออะไรอยู่บนถนน!” และเขาแสดงให้พวกเขาเห็นอีกาตัวหนึ่งที่เขาเก็บมาได้ตาย
“ไอ้โง่!” พี่ชายของเขากล่าว “แกจะทำอะไรกับมัน?”
‘กับอีกา? ข้าจะมอบมันให้เจ้าหญิง!’
“ทำอย่างนั้นแน่นอน!” พวกเขาพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดังและขี่ต่อไป
“ปัง! ปัง! ฉันมาอีกแล้ว! ดูสิว่าฉันเพิ่งเจออะไรมา! คุณไม่ได้เจออะไรแบบนี้บนถนนทุกวันหรอก!”
และพี่น้องก็หันกลับมาดูว่าเขาจะพบอะไรในโลกนี้
“ไอ้โง่!” พวกเขาพูด “นั่นมันรองเท้าไม้เก่าๆ ที่ไม่มีด้านบนนะ คุณจะส่งมันไปให้เจ้าหญิงด้วยหรือเปล่า?”
“แน่นอน ฉันจะทำ!” บล็อคเฮดฮันส์ตอบกลับ และพี่น้องก็หัวเราะและขี่ต่อไปในทางที่ดี
“ตบ! ปัง! ฉันอยู่นี่!” บล็อคเฮดฮันส์ร้องขึ้น “ดีขึ้นเรื่อยๆ มันโด่งดังจริงๆ!”
“ตอนนี้ท่านพบอะไรบ้าง?” พี่น้องทั้งสองถาม
“โอ้” บล็อคเฮด-ฮันส์กล่าว “มันดีจริงๆ นะ เจ้าหญิงคงจะดีใจมากแน่!”
พี่น้องทั้งสองกล่าวว่า “ทำไมล่ะ นี่เป็นโคลนแท้ๆ ที่ได้มาจากคูน้ำ”
“แน่นอน!” บล็อคเฮด-ฮันส์กล่าว “และมันเป็นแบบที่ดีที่สุด! ดูสิว่ามันไหลผ่านนิ้วของเราได้อย่างไร!” และเมื่อพูดเช่นนั้น เขาก็เติมโคลนลงในกระเป๋าของเขา
แต่พี่น้องทั้งสองขี่ม้าออกไปอย่างรวดเร็วจนฝุ่นและประกายไฟฟุ้งกระจายไปทั่ว และพวกเขาก็ไปถึงประตูเมืองก่อน Blockhead-Hans ประมาณหนึ่งชั่วโมง ที่นั่นมีคู่รักจำนวนหนึ่งเข้ามา พวกเขาเรียงแถวกันเป็นแถวละหกคน และแน่นขนัดจนขยับแขนไม่ได้ นี่ถือเป็นเรื่องดีมาก เพราะไม่เช่นนั้นพวกเขาคงถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เพียงเพราะว่าคนหนึ่งอยู่ข้างหน้าอีกคน
ราษฎรทั้งชนบทต่างก็ยืนอยู่รอบบัลลังก์ของกษัตริย์ และเบียดเสียดกันเป็นกลุ่มหนาทึบจนแทบจะออกไปนอกหน้าต่างเพื่อดูเจ้าหญิงต้อนรับผู้มาสู่ขอ และเมื่อแต่ละคนเข้ามาในห้อง ถ้อยคำอันไพเราะของเขาก็ดับลงเหมือนเทียน!
“ไม่สำคัญหรอก!” เจ้าหญิงกล่าว “ออกไป! ออกไปกับเขา!”
ในที่สุดเธอก็มาถึงแถวที่พี่ชายซึ่งจำพจนานุกรมได้ขึ้นใจอยู่ แต่เขาไม่รู้เรื่องอีกต่อไปแล้ว เขาลืมมันไปแล้วในกองทหารราบ พื้นก็ส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด และเพดานก็ทำด้วยกระจกเงาทั้งหมด เขาเห็นตัวเองยืนบนหัวเตียง และข้างหน้าต่างแต่ละบานมีนักข่าวสามคนและบรรณาธิการหนึ่งคนยืนอยู่ และพวกเขาแต่ละคนกำลังเขียนสิ่งที่เขียนลงไปเพื่อจะตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ที่ออกและขายตามมุมถนนในราคาเพนนีเดียว มันน่ากลัวมาก และพวกเขาก่อไฟให้ร้อนจนแทบจะไหม้
‘ที่นี่ร้อนมากเลยใช่ไหม’ ชายหนุ่มเอ่ย
“แน่นอนสิ! วันนี้พ่อของฉันกำลังย่างไก่หนุ่มๆ อยู่!” เจ้าหญิงกล่าว
“เอ่อ!” เขายืนนิ่งราวกับคนโง่ เขาไม่ได้เตรียมใจไว้สำหรับคำพูดดังกล่าว เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร แม้ว่าเขาอยากจะพูดอะไรที่เฉียบแหลมก็ตาม “เอ่อ!”
“ไม่สำคัญหรอก!” เจ้าหญิงกล่าว “นำเขาออกไป!” แล้วเขาก็ต้องไป
บัดนี้พี่ชายอีกคนก็เข้ามาแล้ว
'มันร้อนมาก!' เขากล่าว
“แน่นอน! วันนี้เราจะย่างไก่หนุ่มๆ กัน!” เจ้าหญิงกล่าว
“คุณเป็นยังไงบ้าง—อืม!” เขากล่าว และนักข่าวก็เขียนลงไป “คุณเป็นยังไงบ้าง—อืม”
“ไม่สำคัญหรอก!” เจ้าหญิงกล่าว “นำเขาออกไป!”
ตอนนี้ Blockhead-Hans ได้เข้ามาแล้ว เขาขี่แพะของเขาเข้าไปในห้องโถง
“ผมว่าที่นี่ร้อนอบอ้าวมากเลยนะ” เขากล่าว
“แน่นอน! วันนี้ฉันจะย่างไก่หนุ่มๆ!” เจ้าหญิงกล่าว
“ดีเลย!” บล็อคเฮดฮันส์ตอบ “งั้นฉันจะย่างอีกากับพวกมันได้ไหม?”
เจ้าหญิงตรัสว่า “ด้วยความยินดียิ่ง แต่ท่านมีอะไรที่สามารถย่างพวกมันได้บ้างไหม เพราะฉันไม่มีทั้งหม้อและกระทะ”
นักข่าวหัวเราะคิกคักและแต่ละคนก็หยดหมึกลงบนพื้น
จากนั้นฉันจะให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่บรรณาธิการ! Blockhead-Hans กล่าว
ทำได้ดีมาก! เจ้าหญิงกล่าว
“โอ้ อย่างนั้นเหรอ!” บล็อคเฮดฮันส์กล่าว “นี่คืออุปกรณ์ทำอาหารที่มีวงแหวนดีบุก” แล้วเขาก็หยิบรองเท้าไม้เก่าออกมาแล้ววางอีกาไว้ข้างใน
“นั่นเป็นอาหารมื้อใหญ่ทีเดียว” เจ้าหญิงกล่าว “แต่เราจะไปเอาซุปมาจากไหนล่ะ?”
“ผมมีมันอยู่ในกระเป๋ากางเกง!” บล็อคเฮด-ฮันส์กล่าว “ผมมีมันเยอะมากจนผมสามารถโยนมันทิ้งไปได้!” แล้วเขาก็เทโคลนบางส่วนออกจากกระเป๋ากางเกง
เจ้าหญิงตรัสว่า “ฉันชอบคุณ” “คุณตอบได้ พูดได้ และฉันจะแต่งงานกับคุณ แต่คุณรู้ไหมว่าทุกคำที่เราพูดและพูดไปแล้วถูกลบทิ้งและจะลงพิมพ์ในหนังสือพิมพ์พรุ่งนี้ คุณเห็นที่หน้าต่างแต่ละบานว่ามีนักข่าวสามคนและบรรณาธิการแก่ๆ คนหนึ่งยืนอยู่ และบรรณาธิการแก่ๆ คนนี้แย่ที่สุด เพราะเขาไม่เข้าใจอะไรเลย!” แต่เธอกล่าวเช่นนี้เพื่อแกล้งแฮนส์หัวบล็อกเท่านั้น นักข่าวหัวเราะคิกคัก และแต่ละคนก็หยดหมึกลงบนพื้น
“อ๋อ คนพวกนั้นเป็นคนดีเหรอ” บล็อคเฮด-ฮันส์กล่าว “งั้นฉันจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับบรรณาธิการ!” เมื่อพูดจบ เขาก็พลิกกระเป๋าและสาดโคลนใส่หน้าตัวเอง
“เรียบร้อยดีมาก!” เจ้าหญิงกล่าว “ฉันทำไม่ได้หรอก แต่ฉันจะเรียนรู้วิธีทำเร็วๆ นี้!”
Blockhead-Hans ขึ้นเป็นกษัตริย์ มีภรรยาและมงกุฎ และนั่งบนบัลลังก์ และเรายังคงไม่ได้ยินคำพูดเหล่านี้จากบรรณาธิการและนักข่าวในหนังสือพิมพ์เลยแม้แต่น้อย และพวกเขาไม่ควรเชื่อเลยแม้แต่นาทีเดียว
